Honnes 283

Aus Flerschemerisch.de

Wechseln zu: Navigation, Suche

Jed Johr dess selwe

Die vorsch Woch hott de Schorsch mich besucht, es war onn dem Daach grad e bissi warm drauße unn mir hawwe uff de Terrass gesotze, enn Äppelwoi gedrunke und gebabbelt, unn wie merr mett unserne Kronkheite ferdisch warn saach ich: Schorsch, guck emol enuff in de Himmel. De Schorsch guckt enuff unn sät: Was issen doo? Ich seh nix.

Ja, gebb ich ze Ontwort, dess genau moon ich, merr sieht koo Schwalwe unn koo Mauerseechler omm Himmel unn nitt nor heit. Dess gonze Friehjohr schunn unn in dem bissi Summer was merr hadde habb ich nitt vill von dene Veechel geseh.

De Schorsch guckt mich oo unn grinst. Ess iss jed Johr des selwe mett derr, immer um die Zeit fängsde von de Mauerseechler oo.

Ich saach: Ei du waaßt doch aach warum. De Juli geht ze End unn Oofong August mache die schunn widder ab in de Süde. Dess iss ferr mich nitt nor e Zeiche dass de Summer vorbei iss, naa, aach dass bald dess gonze Johr unn doodemett widder e Johr von unserm Lewe erum iss.

Moont de Schorsch. Also dess mett dem Johr was erum iss doo waaßde, dass ich e bissi onnerst bin. Awwer in oom hosde recht, Honnes, ess gibt immer wenicher Schwalwe unn Mauerseechler, nor unne in de Altstadt doo sieht merr noch e paar, awwer ich moon aach, ess dete von Johr zu Johr wenicher werrn. Ich habb mett de Achsele gezuckt. Wo solle se denn aach ihr Nester baue? Ferr die Rauchschwalwe gibt’s koo Ställ mehr wo se baue kenne unn die Nester von de Mehlschwalwe will kooner onn soim Haus hawwe. Unn kloone Löcher in de Wänd von de Heiser ferr die Mauerseechler gibt’s aach nimmi, dess sinn alles Öffnunge wo die Wärm enaus unn die Kält eroi kimmt, dess werrd alles zugemacht. Josses naa, Schorsch, was hotts, wie mir noch Buwe warn, onn de Galluskerch ferr Ritze unn Spalte gewwe wo die ihr Nest enoi mache konnte. Dann iss emol die Kerch aach auße gemacht worrn unn doodebei sinn alle Löcher zugestoppt worrn.

Honnes, hott de Schorsch gesaat, waaßde noch, wie mir zwaa so enn junge Mauerseechler gefunne hadde, grad newerm Nordportal von de Kerch, der hott uffem Boddem gesotze, hott die Flitsch weit von sich gestreckt unn hott vor Ängst de Schnawwel uffgerise. Mir wusste nitt was merr mache sollte, weil merr aach gemoont hadde der wär verletzt. Uff oomol iss doin Vadder dezukumme, hott den Voochel gegriffe, hotten in die Luft geworfe unn fort warer. Dann hotter uns erklärt, dass so enn Mauerseechler nitt vom Boddem aus eweckflieche konn, der hott zu korze Boocher unn zu longe Flitsch, unn dass der nor on de Mauern vor soim Nest sich festkralle unn von dort widder abflieche konn. Schorsch, saach ich, dess waaß ich aach noch. Siehsde, aach Erinnerunge sinn mett dene Veechel verbunne, koo Wunner also dass ich jed Johr widder doodemett oofonge due.

De Schorsch hott dann soin Äppelwoi ausgedrunke, iss uffgestonne unn hott sich verabschied. Uff de Gass hotter sich noch emol umgedreht unn gesaat: Honnes, ich konn jetz schunn druff warte, bisde von de Kraniche oofängst.

Oh jeh, saach ich, dann iss Oktower unn dann werrds bei mir noch schlimmer mett dene Gedonke, weil dann werrds gleich Winter.


Eiern Honnes

→ zurück

Meine Werkzeuge